Katyń 1940 - Katyń 2010; Taunton oddaje hołd ofiarom
..przeleciał ptak przepływa obłok
upada liść kiełkuje ślaz
i cisza jest na wysokościach
i dymi mgłą katyński las... (Z. Herbert, Guziki)
1 września 1939 roku Niemcy napadły na Polskę, rozpoczęła się II wojna światowa. 17 dni później na nasz kraj napadł drugi wróg – Związek Radziecki. Wojska sowieckie, realizując postanowienia paktu Ribbentrop – Mołotow zajęły wschodnie tereny Rzeczypospolitej. W swoim okrucieństwie wobec ludności cywilnej na okupowanych ziemiach polskich Sowieci dorównywali, a nawet przewyższali Niemców. Natychmiast po wkroczeniu do Polski radziecki okupant dokonał masowych aresztowań wśród ludności polskiej. Do niewoli sowieckiej trafiło nie mniej niż 21 857 ludzi, byli wśród nich oficerowie, podoficerowie i szeregowi żołnierze Wojska Polskiego, oficerowie i podoficerowie Polskiej Policji Państwowej i Korpusu Ochrony Pogranicza. Wśród wziętych do niewoli byli również cywile, głównie przedstawiciele polskiej administracji państwowej wschodnich terenów Rzeczypospolitej.
Wziętych do niewoli Polaków poddano drobiazgowej selekcji, w której oddzielono polskich oficerów od podoficerów i szeregowych żołnierzy. Polskich oficerów i najwyższych rangą przedstawicieli polskiej administracji państwowej osadzono w specjalnych obozach jenieckich, które utworzono rozkazem szefa NKWD – sowieckiej służby bezpieczeństwa - Ławrientija Berii. Obozy dla wziętych do sowieckiej niewoli Polaków powstały w Kazaniu, Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie w zachodniej części Związku Radzieckiego. Natomiast szeregowych żołnierzy i podoficerów Sowieci przekazali Niemcom. 5 marca 1940 roku najwyższe władze Związku Radzieckiego podjęły decyzję o wymordowaniu polskich jeńców wojennych, bo wszyscy oni zostali uznani za zdeklarowanych i nie rokujących nadziei poprawy wrogów władzy radzieckiej. Decyzja została sformułowana tak: „Służba Bezpieczeństwa Związku Radzieckiego uważa za zasadne rozstrzelać wszystkich Polaków przetrzymywanych w obozach jenieckich na terenie Związku Radzieckiego bez wzywania skazanych, bez przedstawiania zarzutów, bez decyzji o zakończeniu śledztwa i aktu oskarżenia”. Pod decyzją widnieją 4 podpisy, wśród nich Stalina i Mołotowa – Ministra Spraw Zagranicznych Związku Radzieckiego.
Natychmiast przystąpiono do wykonywania masowych egzekucji. Sowieci zabijali strzałem w tył głowy lub kark z bliskiej odległości, konających dobijali bagnetami. Ofiary dokonanej zbrodni stalinowskiej zostały pogrzebane w zbiorowych mogiłach – w Katyniu pod Smoleńskiem, Miednoje koło Tweru, Piatichatkach na przedmieściu Charkowa i w przypadku 7 tysięcy ofiar w innych nieznanych miejscach. Zbrodnia była przeprowadzona w ścisłej tajemnicy, ale miejsce masowych grobów w Katyniu zostało odkryte przez polskich robotników przymusowych latem 1942 r. na podstawie informacji miejscowej ludności rosyjskiej. 18 lutego 1943 r. Niemcy rozpoczęli ekshumację i do 13 kwietnia wydobyli ponad 400 ciał. W dniu tym radio berlińskie podało komunikat o odnalezieniu w lesie katyńskim zwłok 12 000 polskich oficerów. W związku z tym, że pierwsze masowe groby zamordowanych Polaków odkryto w Lesie Katyńskim, powszechnie w języku polskim używa się określenia: „Zbrodnia Katyńska”, ale to określenie odnosi się do wszystkich polskich jeńców zamordowanych przez Sowietów. Propaganda komunistyczna Związku Radzieckiego natychmiast o dokonanie tej zbrodni oskarżyła Niemców. Specjalna komisja Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, która udała się na miejsce zbrodni zaprzeczyła jednak tej wersji i potwierdziła, że tej masowej zbrodni dokonali Sowieci. Oczywiście Związek Radziecki nie uznał ustaleń Międzynarodowego Czerwonego Krzyża.
Po zakończeniu II wojny światowej w okupowanej przez komunistów Polsce nie wolno było mówić o Katyniu, oficjalnie obowiązywała wersja o tym, że polskich jeńców na terenie Związku Radzieckiego wymordowali Niemcy. Polacy jednak przez te wszystkie lata przekazywali sobie prawdziwą historię o „Zbrodni Katyńskiej” (Katyn Forest Massacre). W 1979 roku w warunkach konspiracji został utworzony w Polsce Instytut Dokumentowania Zbrodni Katyńskiej. Po upadku totalitarnego systemu komunistycznego i przemianach w Europie Wschodniej ówczesny przywódca Związku Radzieckiego Michaił Gorbaczow uznał, że dalsze ukrywanie prawdy o Katyniu jest niemożliwe i oficjalnie przyznał, że Polacy zostali zamordowani przez funkcjonariuszy radzieckiej służby bezpieczeństwa.
Od 1989 roku w działalność upamiętniającą „Zbrodnię Katyńską” zaangażował się pracownik naukowy Uniwersytetu Gdańskiego, działacz antykomunistycznej opozycji i polityk – Lech Kaczyński, który w 2005 roku został wybrany prezydentem Polski. Podczas swojej prezydentury cały czas nieustannie walczył o upamiętnienie ofiar Katyńskiego Lasu i innych zbrodni komunistycznych. 10 kwietnia 2010 roku zaplanowano oficjalne obchody 70. rocznicy Zbrodni Katyńskiej. Na uroczystościach miał być obecny Prezydent Polski z małżonką, przedstawiciele polskiego parlamentu, dowódcy wszystkich formacji Wojska Polskiego, przedstawiciele wszystkich organizacji upamiętniających ofiary radzieckiej zbrodni. Samolot, którym lecieli na te uroczystości rozbił się podchodząc do lądowania na lotnisku w Smoleńsku. Z tej katastrofy nikt nie ocalał. Samolot Prezydenta RP rozbił się 20 kilometrów od polskich grobów w Katyniu.
Gwarantem ciągłości państwa polskiego w czasie reżimu komunistycznego w Polsce był urząd Prezydenta Polski na uchodźstwie z siedzibą w Londynie. W katastrofie pod Smoleńskiem zginął również ostatni prezydent Polski na uchodźstwie – Ryszard Kaczorowski.
Śmierć Prezydenta Polski i pozostałych pasażerów jego samolotu – najważniejszych osób w państwie, jego elity politycznej, gospodarczej i militarnej to tragedia dla Polaków i Polski. Ta tragedia poruszyła całym światem i spowodowała, że o morderstwie dokonanym na Polakach w Katyniu, po 70 latach usłyszał cały świat. Podobnie jak Polacy w kraju i na świecie, również my – Polacy mieszkający w Taunton przeżywamy tragedię, która dotknęła naszą Ojczyznę. Ale zwłaszcza teraz, w bardzo trudnym dla nas czasie żałoby doświadczamy od naszych angielskich przyjaciół wiele dobra i współczucia. Jesteśmy Wam za to bardzo wdzięczni. Dziękujemy wszystkim naszym angielskim sąsiadom, naszym przyjaciołom z pracy za serce, jakie nam okazujecie. Serdeczne podziękowania kierujemy do Pana Boba Bowrah – burmistrza Taunton Deane za okazane nam wyrazy współczucia w związku z tragedią, która dotknęła Polskę. Jedno z polskich przysłów mówi: „Prawdziwego przyjaciela poznasz w trudnej chwili”. Dziękujemy Wam, że w bardzo trudnym dla nas czasie okazaliście się naszymi prawdziwymi przyjaciółmi.
Informujemy, że w piątek, 16 kwietnia o 20.00, na placu przed kościołem St. George w Taunton, Billet Street, TA1 3NN, odbędzie się uroczystość, podczas której składać będziemy hołd tragicznie zmarłemu Prezydentowi Polski i wszystkim ofiarom katastrofy, w kościele zostanie wyłożona Księga Kondolencyjna. W niedzielę, 18 kwietnia 2010r. w kościele St. George po mszy św. w języku polskim (12.00), odbędzie się nabożeństwo żałobne w intencji wszystkich ofiar katastrofy, zamordowanych w 1940 r. Polaków i naszej Ojczyzny. Jeżeli chcecie być razem z nami – zapraszamy serdecznie.
Polacy
Źródło: Polskie Tauton
