Polska Szkoła w Bristolu z wizytą w Muzeum Historii Naturalnej
To muzeum jest olbrzymie. Przytłacza swoimi rozmiarami. Jak zażartował któryś z rodziców jego zwiedzenie w jeden dzień to szkoła przetrwania.
Zanim jednak przekroczyliśmy bramy muzeum musieliśmy stanąć w 300 metrowej kolejce. To był szok kiedy po wyjściu z autobusu zobaczyliśmy setki „pielgrzymujących” w kierunku wejścia ludzi. Całe szczęście, że kolejka posuwała się bardzo szybko. Jeszcze tylko sprawdzenia toreb i plecaków przez ochronę i wchodzimy. Powitał nas olbrzymi diplodok wielkości dwóch wagonów kolejowych i to w dodatku zawieszonych ponad naszymi głowami. W ruch poszły aparaty fotograficzne i komórki.
Zwiedzanie rozpoczęliśmy od oddanego dopiero co do użytku Centrum Darwina. Nowoczesna bryła muzeum przypomina olbrzymi kokon owada. Nic w tym dziwnego przecież Centrum Darwina poświęcone jest właśnie owadom. Chyba wszyscy, którzy wybierali się na wycieczkę do Londynu mieli wyobrażenie, że zobaczą gabloty wypełnione motylami, chrząszczami i Bóg raczy wiedzieć jeszcze jakimi małymi owadami. Niestety większość oglądanych przez nas owadów to były zdjęcia. Trzeba jednak przyznać szczerze, że jeśli ktoś przyszedł tutaj to mógł zobaczyć jak wygląda powiększona kilkaset razy głowa osy lub motyla. Można było prześledzić cykl rozwojowy komara a także zobaczyć w jakie sposób naukowcy nadają nazwy i opisują zwierzętom.
Po oglądnięciu niewielkich stworów przyszła kolej na giganty. Wystawa szkieletów wymarłych miliony lat temu musiała sprawić wrażenie. Przecież w żołądkach niektórych z tych „przyjemniaczków” można się zmieścić na stojąco. Poza tym te ząbki. W sumie to chyba dobrze, że te olbrzymy, szczególnie te mięsożerne, nie chodzą już po naszym globie. Podobnie jednak jak w przypadku Muzeum Darwina bardzo dużo było eksponatów poglądowych. Każdy kto chciał zobaczyć jak wyglądał w rzeczywistości noga dinozaura mógł się przyglądać do woli modelom.
Kiedy opuszczaliśmy część muzeum poświęconą dinozaurom trudno było przypuszczać, że coś nas jeszcze zdziwi. No bo przecież te „wypielęgnowane” i szczerzące się w naszym kierunku zęby czy „zgrabne” nóżki stąpające miliony lat temu po ziemi robiły wrażenie. A jednak!
Eksponatem, który przebił „smocze” szkielety okazało się drzewo, a ściślej mówiąc jego część. Na samej górze tuż pod dachem muzeum znajduje się bowiem część pnia sekwoi olbrzymiej. Tłumaczyć jak duże to jest drzewo tłumaczyć chyba nie trzeba. Nazwa mówi sama za siebie. Co innego jednak zwróciło naszą uwagę. Tym czymś był wiek drzewa. Być może trudno w to uwierzyć ale drzewo rosło przez prawie 1400 lat. Żeby uzmysłowić sobie jaki to szmat czasu wystarczy chyba powiedzieć, że państwo polskie liczy sobie raptem 1000 lat. Mieszka I nie było jeszcze więc w panach kiedy owo drzewko było już całkiem leciwe.
Potem przeszliśmy do części muzeum poświęconej skałą a ściśle mówiąc minerałom. Kolory i kształty jakie mogą przybierać zwykłe, wydawałoby się, kamienie zachwycają. To co jednak, szczególnie wśród damskiej części wycieczki, wywołało szczególne poruszenie to były diamenty. Takiej ich ilości w jednym miejscu pewnie niejedna z oglądających nie widziała. Uwagę wszystkich zwracał oczywiście diament nazwany Star of South Africa. Ten prawie 48 karatowy kamień został podarowany muzeum przez prywatnego darczyńcę.
Kiedy już wydawało nam się, że dobrnęliśmy do końca naszym oczom ukazała się jeszcze jedna ekspozycja – tym razem poświęcona ekologii.
Z muzeum wyszliśmy o 16.40. Dziesięć minut później jechaliśmy z powrotem do Bristolu ze świadomością, że nie wszystko żeśmy oglądnęli. Jak się bowiem okazało podczas konfrontacji z mapom do zobaczenia została jeszcze ekspozycja poświęcona dziejom ziemi oraz ogród.
Mówiąc krótko: zwiedzenie całego muzeum w jeden dzień to jest prawdziwa szkoła przetrwania. Tu można zobaczyć co musieliśmy zobaczyć aby przezyć.
Źródło: Informacje24.co.uk
